İçimde öldürdüğüm duygular artık canımı acıtmaya başladı. Her gün onlara ağıt yakmak zorunda kalmak istemiyorum artık. İçimdeki toplu mezar genişleyebileceği kadar genişledi ama hala o kadar üşengecim ki...
Anlıyorsunuz değil mi Cesur Yeni Dünya* sakinleri? İçinizde öldürdüğünüz duyguların nasıl hisettirdiğini... Biliyorum ki anlıyorsunuz çünkü bu Cesur Yeni Dünya'da yaşayabilmemizin tek yolu onları toprağın altına gömüp, sanki hiç yaşamamışlar gibi davranmak. Arkalarında tayf dahi kalmayacak şekilde gömülen bu duyguların bir gün sizi yakalayacağından korkmuyor musunuz? Bu kadar mı cesursunuz gerçekten? Onlar, fiziksel olarak, ölen şeyler değil! Böyle toprağa gömüp hiç düşünmediğiniz o kurgular, hayaller, duygular, düşünceler, hisler, alışmışlıklar, farkındalıklar, anılar, dakikalar hatta saniyeler, günün birinde size hesap sorarsa ne yapmayı düşünüyorsunuz?
Ben öyle yaşamak istemiyorum! Ben bu sistemde yaşamak istemiyorum çünkü korkuyorum duygularımdan. Bir gün bu kadar bastırdığımız şeylerin beni ele geçirmesinden korkuyorum. Beni benden almasından, beni depresyona sürüklemesinden, beni geriye çekmesinden...
Artık mezarlarımı küçültmeye çalışacağım; yazacağım. En azından deneyeceğim. Kurgularımı, duygularımı, müziklerimi sizlerle paylaşacağım Cesur Yeni Dünya'mızın sakinleri. Belki birkaçınızın ilgisini çekerim, okumaktan keyif alırsınız. Böylece bu kısıtlayıcı sistemden biraz uzaklaşıp gerçekten kendi benliğimizi düşünebiliriz biraz...
*Brave New World- Aldous Huxley, 1932.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder