Aşk

Hiç aşık olamayacağını düşünüyorum. Daha önce hissettim mi bilmiyor, bundan sonra hissedemeyeceğimden bir yandan korkuyorrum. İnsanlar her seferinde pozitif yaklaşıyor bu konuya. Onlar mı çok kolay seviyor, ben mi çok zor seviyorum bilmiyorum. Gördüğüm her kadın olabilirmiş ama hiçbiri olmayacakmış gibi hissediyorum. Aşka inanıyorum ve aşkı o kadar çok seviyorum ki. Sevgiyi seviyorum. Ama aşık olamayacakmışım gibi, sanki ne hissedersem hissedeyim hep bir eksiklik aşka ulaşmak için. Bence aşk ütopyadır ve ütopyalar ulaşılmazdır. Hayattaki en büyük dileklerimden biri aşık olmak. Hayatı paylaşmak. Sevmek, değer vermek, saygı duymak, yanında ne olursa olsun iyi hissetmek. Karıncayı sevmek mesela, penguenlerin paytak yürüyüşünü, zürafaların uzun boyunlarını, bok böceğinin çabasını... Böyle hissetmek işte aşık olmak benim hayal dünyamda. Ve bu aşk tanımı bana o kadar uzak ki! Daha düne kadar, şimdi aile dediğim insanların yanında sadece bulunuyor, kendimi saklıyordum. Ve bu insanlar bana sevgiyi hatırlattı. Sıfırdan bire getirdiler beni. Katettirdikleri yol, kattıkları düşünceler, gösterdikleri enerji... teşekkür etmiştim sana, beni tam anlamamıştın sanki. Anlatamamıştım! Şiir yazmak zor zanaat. Hasbelkader ben de bok gibiyimdir o konuda. Bana ne kattığının farkında ol istedim. Bana o kadar uzaktı ki, ben aşık olacağım insana daha yakındım. Hala gitmem gereken bir bu kadar yol olduğunun farkındayım ama bu aile beni taşıyacak. Her an daha ileri.